“HESABI ÖDENECEK YILLAR”

Zamanla hayatımdan çıkan hiç kimseden pişman değilim.

Pişmanlığım, hak etmeyenlere hediye ettiğim emeklere, nefesime ve çalınmış yıllarıma.

Meğer karşıma insan diye çıkanların çoğu, maskesi düşünce boşluktan ibaretmiş.

Ben ise kendi ömrümden eksiltip onların karanlığına ışık olmaya çalışmışım. Yazık.

Gözünü kapatana gösteremezsin.

Duymak istemeyene söz geçmez.

Güven de, itimat da bir noktadan sonra çürür;

o çizgi aşıldığında ne sevgi kalır, ne saygı, ne de verilen değerin bir anlamı.

İnsan hırsına, egosuna teslim olunca gerçek yüzü ortaya çıkar.

Bir bakmışsın, dün nereden geldiğini unutanlar bugün kendini zirvede sanıyor.

Sanki bir yerlerden zembille inmişler,

sanki hayat onlara hiçbir bedel ödetmeyecekmiş gibi.

Oysa para, servet, mal mülk ve sahte kudretlerine yenik düşenler…

Sandıkları güç, aslında onları kör eden zayıflıklarının ta kendisi.

Ve sonra ne oluyor biliyor musun?

Hiç ummadıkları bir anda, dört kolluyla taşınan bir tabutun içinde

hayatlarının özetiyle yüzleşiyorlar.

Bir hoca… Üç beş kişi…

Geri kalanlar da “ayıp olmasın” diye, utanma belasına cenazeye katılıyor.

Ve o mefta, bir ömür uğruna kirlettikleri, çiğnedikleri, hırsla biriktirdikleri

hiçbir şeyi yanında götüremiyor.

Ne servet…

Ne güç…

Ne de dünyayı ayağının altına aldığını sandığı o sahte kudret.

Defalarca gördük, defalarca yaşadık.

Sonunda hepsinin varacağı yer aynı.

Toprak herkese eşit davranıyor.

Ve o gün geldiğinde,

hani o meşhur söz var ya:

“Sen de pişman olacaksın, günün birinde.”

İşte tam da onlar için söylenmiş bir söz bu.