Kırılmaktan Güçlenen Bir Hayatın Sessiz Vedası
cem pakoğlu kirvem
CEM PAKOĞLU
yetis.huseyin@gmail.com - 05453649543
Kırılmaktan Güçlenen Bir Hayatın Sessiz Vedası
Buraya kadarmış…
Hayat ağacının da bir ömrü var; vakti geldiğinde köklerini çekip gitmeyi bilmek gerek. İnsanlar “sonradan görme” der ya hani… Aslında hiç öyle değil. Sürekli özür dilemeler, bastırılan duygular birikir; başkalarının eksiklerini sırtında taşımaya kalktığında kendi yükün ağırlaşır. Onlar fark etmese de içlerindeki hırs büyür, denge değiştiğinde en ufak güçlenmelerinde bile egolarına yenik düşer, farkında olmadan etraflarını kırıp geçerler.
Oysa herkes kendi toprağında, kendi yerinin ağacında meyve verebilmeli.
Bir zamanlar ben de sizin gibiydim.
Başkalarının hataları için özür dilemekten yorulmuş, kendi yaram yetmezmiş gibi başkalarının kusurlarını da omuzlamaya çalışıyordum. Oysa insan hata yaptıkça olgunlaşır; düşmeden ayağa kalkmanın değerini anlayamaz. Kusursuzluk diye bir şey yoktur; hepimiz geçmişte bir yerlerde tökezledik, kırıldık, kırdık.
Ve bazen, hayatının içindeki herkes yanlışa sapmışsa, senin doğruların ne kadar parlak olursa olsun kimsenin gözünde parlamaz.
Fakat zaman geçer…
Bir gün durup geriye baktığında, başardıklarına kendin bile şaşarsın. Nereden nereye geldiğini gördükçe içindeki o sessiz, dipdiri güç uyanır.
Ve sonunda bir gün, tüm yaralarına ve yaşadıklarına rağmen, “Ben buradayım!” diyebildiğinde…
İşte o an, kendini ifade edebildiğini, yazabildiğini, konuşabildiğini fark edersin. Bir zamanlar sana erişilmez görünen o soğuk tavırlar, o cılız görünen yargılar birer birer çözülür, erir, yok olur.
Gitmek kolay derler.
Hayır… Kolay olan sebepsizce çekip gitmek. Zor olan—pişmanlıklarını sırtına alıp yürümek, yüreğinde sakladıklarınla uzaklaşmak, helalleşemeden içindekileri söyleyemeden karar verip gitmektir.
Ama yine de bilirsin:
Bazen gitmek, kalmaktan daha çok emek ister.
