ZOR GÜNLERİN ORTASINDA

Halime’nin öksürükleri geceyi delerken, evin içinde hüzün ve korku dolaşıyordu. Mustafa, küçük elleriyle annesinin alnını tutuyor, babası Hüseyin ise iş arayışları arasında çaresizce eve dönüyordu.

Okulda Berna Hanım, Mustafa’yı sık sık gözlemliyor, onun içine kapanmasını endişeyle izliyordu. Bir gün teneffüste yanına yaklaştı:
— Mustafa, seni anlamak istiyorum. Anlatmak istersen buradayım.

Mustafa, gözlerindeki yaşlarla başını salladı. Berna Hanım, onun bu sessiz çığlığını duyabilmek için sabırla bekledi.

Gülüstan’ın durumu ise aileyi ayrı bir yükün içine sürüklüyordu. Apatik otizmin getirdiği sessizlik, evdeki her köşede hissediliyordu. Mustafa, kardeşinin gözlerinde kaybolurken, ona daha çok sahip çıkmayı kendine görev edinmişti.